Ik ben Marcel heel erg dankbaar voor de pianolessen. Hij heeft me niet alleen piano leren spelen, maar hij heeft me ook geholpen met het bedenken van akkoorden-schema's voor eigen werk en het leren van muziektheorie voor de audities van het conservatorium, waar ik dan ook mede dankzij hem ben aangenomen. Dat betekent dat hij me op weg heeft geholpen om mijn dromen waar te maken.

Een ezel wordt nooit een paard.
Terwijl s’ avonds de gierzwaluwen over ons voormalig vissersdorpje scheren mijmer ik over de ”Toetsenhoek”. In mijn gedachtenspinsels komen een paar dingen bovendrijven.
Docenten… de klassieken…Cicero…toeval… een ezel wordt nooit een paard…Waarom deze dingen? Weet ik niet, zou toeval kunnen zijn. Toeval bepaalt naar mijn mening voor een groot deel iemands leven. Docenten zijn van groot belang in ieders leven. Zij bepalen mede wat je doet en meemaakt.
Op een of andere wijze doet mij het huis van de Toetsenhoek herinneren aan mijn oude middelbare school in Tiel. Vermoedelijk zijn het de sfeer die het uitademt, de (lastige)houten trap of de kleuren van het interieur, ik weet het niet precies, maar iets brengt mij terug naar de tijd dat ik daar leerling was. Cicero schreef ooit een essay, de senectute, over de docent Cato, de oude.
Hij wees leerlingen erop, na een vraag over een goede voorbereiding op de oude dag, dat de kwaliteit daarvan afhangt van de inspanningen die je op jongere leeftijd hebt gedaan. En dat blijkt in mijn geval te kloppen.
Toeval bestaat of bestaat niet, daar zijn de meningen over verdeeld. Zelf ben ik er nog niet uit. Toeval was wel dat ik onder de indruk kwam van de muziek op het kerkorgel in Heerewaarden toen ik vijf jaar oud was. De organist destijds heeft mij de beginselen van het orgelspel in de daarop volgende zes jaar bijgebracht.
Als oudere jongere die niet meer deelneemt aan het “arbeidsproces”, ligt er toch nog een hele toekomst voor je open is de algemene opinie. Er zijn vele manieren om de vrijgekomen tijd in te vullen.Vooral sporten en “genieten” wordt door vele ervaringsdeskundigen geadviseerd. Welnu genieten moet je volgens mij vooral op jonge leeftijd, later is te laat zei mijn grootmoeder altijd en ze had gelijk. De echte sporten te weten stierenvechten, autoracen en bergbeklimmen (dus niet spelletjes zoals golfen of tennis) zijn voor mij niet meer te doen.

Er blijft dus maar 1 ding over om serieus mee aan de slag te gaan: met muziek, en wel met de piano, een zeer veelzijdig instrument. Om mijn (in mijn ogen amateuristisch, en niet alleen in mijn ogen) pianospel te verbeteren besloot ik weer op pianoles te gaan. Zoeken dus, lekker modern bezig, op internet.
In Utrecht leek me wel wat. Ik heb wel iets met Utrecht omdat ik er destijds tien jaar heb gewoond. Idee was om iets van moderne pianomuziek, een block cursus of zo te gaan doen.
Als je op internet gaat zoeken met trefwoorden als pianoles, jazz of zo kom je bij een onderscheidende, in het oogspringende site, “de Toetsenhoek.” De kleurrijkheid, de ontspannen lachende dames, het geheel nodigt je als het ware uit om juist daar heen te gaan. Overigens,dat is natuurlijk geen toeval! Twee professionals, muziekdocenten die zich hebben gevestigd in de componistenbuurt, de Handelstraat en dan hebben ze ook nog het “Oog in AL”.
Bij de kennismaking met Lidwien, overal toetsen , “wat wil je, wat had jezelf voor ogen, wat is de bedoeling? Laat eens wat horen, speel eens wat. ”
Nou dat is lekker zeg, daar zit je dan te puffen als goedwillende amateur tegenover een professional tijdens die proefles. Was toen al duidelijk dat ze het oog in al had. Heb deze Utrechtse Cato geantwoord dat ik mijn techniek wilde verbeteren en dat ik daarbij mijn hoop op haar gevestigd had.
Vervolgens is in de daarop volgende lessen mij duidelijk gemaakt dat ik wat zou kunnen leren door te gaan oefenen op Das Wohltemperierte Klavier van Bach. “Daar zit een heleboel, zo niet alles in“.
Op een, bijna slinkse, vriendelijke manier heeft ze mij geënthousiasmeerd voor deze muziek. (Was tevoren absoluut niet mijn favoriet, deze JS Bach.)
Een aanstekelijk enthousiasme, een soort van vertrouwensband met je opbouwend, geduld, liefde voor het vak uitstralend en humor. Deze eigenschappen zijn in Lidwien verenigd. Het zijn genoeglijke bijeenkomsten, de lessen, die mij inspireren minimaal een uur per dag te oefenen.
Door haar wijze van doceren, haar aanpak, stukken die ze je laat spelen ga je anders naar je muziek kijken en beleef je meer plezier aan je instrument.
Een bekende volks-wijsheid hier in het land der batavieren (we zijn rauw en primitief) luidt al eeuwenlang: “een ezel wordt nooit een paard”.
In deze tijd van razendsnelle veranderingen, voortschrijdende inzichten in de gen-technologie en manipulatie, toegenomen kennis betreffende DNA zou het zomaar kunnen dat binnenkort het eerste paard rondloopt dat vroeger een ezel was.
Lidwien is met haar vakkennis al begonnen van dit piano-ezeltje een paard te maken. Het begint al zachtjes te hinniken.

“Bacho la Mesa”, is het eerste dat bij me opkomt als ik Lidwiens naam noem.
“Bacho la Mesa”,  “onder de tafel”.
Het was denk ik 1984/85 dat we samen een koffieconcert gaven bij De Kring in Houten: jij piano, ik saxofoon. Voordat we Iberts suite voor saxofoon en piano gingen spelen, een van de delen uit de suite heette “bacho la mesa”, legde ik uit dat “bacho la mesa”, onder de tafel betekende en tegelijkertijd maakte ik daarbij een drinkbeweging met mijn rechterhand; iemand onder de tafel zuipen. De notabelen van de Culturele Kring geloofden alle onzin die ik uitkraamde. Je had moeite om je gulle schaterlach in bedwang te houden. Na afloop in de auto terug was dat wel anders. We vormden een hecht duo, jij en ik.
Je bent een gedreven mens, boordevol passie. Die energie moet er op tijd uit. Jij maakt anderen daarvan deelgenoot. Of ze nu willen of niet, ze worden er door aangestoken, door geïnfecteerd.  De leerlingen waren niet bij jou WEG te slaan. We hebben van alles geprobeerd: zelfs teruggaan naar één dag lesgeven werkte niet...
 Veel leerlingen breken het record van langstzittende leerling bij Lidwien. Dat is niet zomaar, zo vanzelfsprekend. Dat zegt zeker iets over jou, over je energie en je oneindige muzikaliteit die door den aderen stroomt. Een passie die destijds ook bij mij -zonder alcohol- zorgde voor een “bacho la mesa”.